BİR AVUÇ TOPRAK

Çiçekli desenli şalvarı ve beyaz yemenisiyle tam bir köylü kadınıydı. Güçlü kolları ve kalın bilekleri vardı. Avuç içleri kabalaşmış; topukları susuz kalmış toprak gibi çatlamıştı. “Ne kadar şanslı olduğunun farkında mısın? “ dedim. Çapaladığı topraktan başını kaldırıp, öylece yüzüme baktı: “Niye ki?”. “Niyesi var mı? Bu bahçe senin değil mi?”. Hala anlamaz bakışlarıyla yüzümü süzüyordu: “Benim?”. “Yani şu elma ağacı, köşedeki kırmızı güller, şu tavuklar?”. Sanki ilk defa görüyormuş gibi, telaşla koşuşan tavuklarına baktı: “Onlar da benim”. “İşte bak! Bu yüzden sen çok şanslısın…”.

Söylediklerime çok şaşırmış gibi görünüyordu: “Nesi var ki bunların?”.  Acı acı gülümsedim: “Biliyor musun? Evimin balkonunda bir avuçluk toprağım var benim. O minicik saksılarda rengarenk çiçekler yetiştirmeye çalışıyorum. Her sabah, tomurcukların ne kadar büyüdüğünü izlemek için heyecanla balkona çıkıyorum. Onları sularken yapraklarını seviyorum bazen; solanlarını özenle ayıklıyorum. Sonra oturup dakikalarca onları izliyorum büyük bir keyifle…

Biliyor musun? Biz şehirde, üzerinde bir yiyecek ya da içecek adı bulunan plastik şemsiyelerin gölgesinde serinliyoruz; sizler gibi  bir çınarın göğsünde değil... Ciğerlerimize çektiğimiz nefes egzos kokuyor; buradaki gibi toprak değil… Bir ağaç dikip, onun büyüyüşünü; çiçeğin meyveye dönüşümünü izleyemiyoruz. Dalından kopartıp bir meyve bile yiyemiyoruz. Ayaklarımız bir dereyle buluşmuyor sıcak yaz öğlelerinde. Bir horozun ötüşüyle uyanmıyoruz; seyyar satıcılar uyandırıyor bizi hoparlörlerdeki avaz avaz sesleriyle… Şimdi anladın mı neden şanslı olduğunu?”.

Yüzü düşünceli görünüyordu: “Anladım. Demek  biz size özenirken; siz de bizim düzene özenirmişsiniz. “. Cümlesini bitirmesini zor bekledim:“Özenecek hiçbir yanı yok şehirdeki hayatın; inan bana!”. Aklına çok iyi bir fikir gelmiş gibi bir ifadeyle gülümsedi: “Eee madem sevmiyorsun şehri, sen de gelsene buraya?”. “ Buraya gelemem. Keşke gelebilsem ama burası çok uzak. Büyükler yaşlanıyor ve daha çok ihtiyaçları oluyor. Onlardan çok uzakta olamam bu yüzden. Ama bak göreceksin! En kısa zamanda şehre yakın da olsa bir köye atacağım bir ayağımı. O ayağım her zaman toprağın sıcağında olacak. Ve o toprak asla bir avuç olmayacak!”