3. GÜN

Şimdi sırası mıydı hasta olmanın? Öğleye kadar kendimi toparlamaya çalıştıktan sonra , piknik malzemelerimizi de yanımıza alarak köye doğru yola çıktık. Giderek bulutların rengi koyulaştı ve yağmur yağmaya başladı. Köy yoluna döndüğümüzde otomobilin içine dolan o mis gibi ıslak toprak ve çam ağaçlarının kokusunu , tamamen tıkanmış burun deliklerimden dolayı hissedemiyordum.

Henüz çatının montajı başlamadığından, yağmurun evin içine sızmaması için büyük mavi brandalarla kapatılmıştı evimiz. Montajı yapan işçiler, verandanın altına sığınmış, giderek şiddetini artıran yağmurdan korunmaya çalışıyorlardı.  Bu zorunlu molayı fırsat bilerek çay, kahve, pasta, börek  servisine başladık.  Bir yandan  sohbet ederken bir yandan da neler yaptıklarını anlatıyorlardı.  Evin parçalarını birbirine kaynatmaya başlamışlar. Aralarına izolasyon malzemesi sıkılmış. Elbette yağmur bu işlerin oldukça aksamasına sebep oluyordu.

Yağmurun artık durmamaya karar verdiğini farkettiğimiz zaman, işçi arkadaşlarla vedalaşma vaktimiz gelmişti. Onları teşekkürlerle uğurladıktan sonra verandada oturduk. Derin bir sessizliğin içinde verandanın çatısına düşen yağmurun tıkırtılarını dinledik huzur içerisinde.  Bahçede, verandada nasıl düzenlemeler yapabileceğimizi paylaştık heyecanla.  " Şehre dönmeyi hiç canım istemiyor" dedi Demet Ablam. "Bizim de" dedik...  Verandada üç kişi  doğa ve huzurun mükemmel uyumunun keyfini çıkartıyor ve bu mutluluğun daim olmasını diliyorduk tüm kalbimizle...

 

Fotoğraf: Ablam ve Bülent veranda keyfindeler...