NE GÖRÜYORSUN?

Haberci! Kameranı odakladığın kadına baktığında ne görüyorsun?

Vizörden gördüğün kadın, az önce gencecik oğlunun ölüm haberini aldı; farkında mısın?

Peşine düş! Gözyaşlarını yakın plan çek!

Bak! Şurada da yere çökmüş, bitmiş bir baba var! Ona ne dersin?

Kardeşinin çizmelerine sarılmış ağlayan ablayı da sakın gözden kaçırma! Fona en acıklısından bir müzik eklendiğinde bu görüntülerle akşam ana haber bülteninde herkesi ağlatman garanti…

O acılı insanlara uzat mikrofonunu. Sor bakalım ne hissediyorlarmış çocukları öldü diye? Tabii canım ne var çekinecek? Acılarını paylaşsınlar sizinle; belki hafifler. Hem akşam televizyona çıkacaklar. Daha ne istiyorlar ki?

Konuşmuyorlar mı? Olsun! Daha bunun cenaze törenleri de var; hem de yedi tane! Sen çekmeye devam et.

Tabii olabildiği kadar trajik olsun ki insanlar bir daha doğalgazdan ölmesinler değil mi ama? Trafik kazası geçirmiş insanları kan revan içinde ya da yoğun bakımlarda görüntüleyip trafik kazalarının ne kadar da azalmasına sebep oldunuz!

Haklısın! Bu düzen böyle yürüyor. Sen bunu yapmazsan senin yerine yapacak birileri mutlaka bulunur. Duygusuzca gözünü para bürümüş, salt haber peşinde koşarken karşındakinin mi bir insan olduğunu unutuyorsun; yoksa kendi insanlığını mı?

Senin meslektaşlarından Nick Ut’un Kuzey Vietnam’da çektiği fotoğraf Pulitzer ödülü aldı. Ama habercilerin , onlara doğru koşan bu çocukları görüntülemeye çalıştığı anı çekmişti birileri ve bence en az o fotoğraf kadar vurucuydu o soyutlanmışlık. Ne kadar itici görünüyorsunuz dışarıdan; bunu biliyor musun?

Sizler arasında bir araştırma yapılmış: “Bir kaza anında hemen yardım mı edersiniz; yoksa çekim mi yaparsınız?” diye… Yanıtını ne yazık ki biliyoruz!

Sen, elbette işini yapıyorsun ama… Bunun bir “ama” sı olduğunu, insanların acılarına saygı ve mahremiyetlerine özen göstermek gerektiğini ne zaman öğreneceksin? Karşındaki gözü yaşlı kadına vizörden değil de yüreğinle baksana bir kez olsun!

 

Fotoğraf: Nick Ut/ Kuzey Vietnam