SON PERDEDE

BİRİ

Yüzündeki telaşlı ifadeye zıt, ağır adımlarla odadan içeriye girdi. Masanın yanına yaklaşınca durdu. Elindeki bastona dayanarak bozulan nefesini düzeltmeye çalıştı. “Sana bir şey soracağım!” dedi inlercesine. “Ooo hoş geldin Hayriye Teyze. Hayırdır? Ne soracaksın bakayım?” dedim. Yanında kimsenin olmamasına şaşırmıştım; çünkü ya kızı ya da geliniyle gelirdi her seferinde. Koluna girerek bir sandalyeye oturmasını sağladım. “Evdekiler bana et yedirmiyorlar!”.

Öylesine haykırırca söylemişti ki bir an için  komik gelmişti bu serzenişi. Meraklı görünürcesine sordum:“Neden yedirmiyorlar peki?”. “Bilmiyorum işte; zararı olurmuş.” diye tısladı öfkeli bir sesle.  Et yemeyi sevdiği çok belliydi bu sevimli yaşlı teyzenin. “Sen evdekilerden birilerini yanıma yolla. Bakayım sana neden et yedirmiyorlarmış? Mutlaka vardır bir nedeni” dedim gülümseyerek. 

Söylediklerimden memnun kalmamış gibi yüzünü buruşturdu. “Aman kızım! Sen şöyle bir kağıda yazıp imzalasan ya ‘et yiyebilir’ diye…” Artık gülmemek için dudaklarımı ısırıyordum. “ Öyle yazmaya gerek yok. Sen yolla hele onları; ben konuşurum”. Yavaşça ayağa kalktı. Bastonundan destek alarak yürümeye başladı. Hala kendi kendine homurdanıyordu: “Keşke bir kağıt yazıp imzalasaydın. Et yedirmiyorlar bunlar bana!”…

BİR DİĞERİ

Bebekken varlığından bile haberdar olmadığı bebek beziyle, seksen beş yaşında tanışmıştı kurumuş teni. Tıpkı bebekler gibi pişik olmuştu daha iki gün geçmeden. “Benim gibi titiz bir kadının başına mı gelecekti bunlar?” diye üzülüyordu içten içe. Doktorların birinin gidip diğerinin geldiği bir hastane odasında sıkıntıyla iç çekiyordu. Yemeklerden yakınıyordu sürekli. Yanındaki yatakta yatan hastanın öksürüğü sinirini bozuyordu.

“Çok sıkıldım ben. Televizyon yok; Esra’yı da seyredemiyorum.” diye tekrarlıyordu sürekli. Hastaneye yatacağı gün kızına, eğer ölürse memleketinde gömülmek istediğini vasiyet etmişti. Bu konu konuşulduktan sonra da çok kötü hissetmişti kendisini. İki büklüm, nefes nefese ve zorla yürüyebildiği halde, bu kadar şiddetle yaşama bağlı olması şaşırtıcıydı.

Sona yaklaştıkça hayatla olan bağlar daha da sıkılaşıyordu sanırım. Hayatla bağları sıkılaşırken, dünyası giderek kendisi ve onun istedikleri çevresinde döner olmuştu. Kendisi dışındaki insanların -hele de yaşlıların- ne şartlar altında yaşadığını hiç fark etmez gibiydi. Bisküvisini damağıyla ezerek yemeye çalışırken, bakıcı kızın kocasının sakalları geldi aklına.”Ne o öyle? Tıpkı haydut gibi!” diye söylendi kendi kendine…

DİĞERLERİ

El ele tutuşmuşlardı. Kapıdan içeri girdiler. Özellikle kırsal alanda çok da sık rastlanmayan bir görüntüleri vardı bu yaşlı çiftin. Adam özenle, karısının sandalyeye oturmasına yardım etti. Hangisinin hasta olduğunu sorduğumda yaşlı adam kederli gözlerle bana baktı: “Canımın yarısı hasta doktor hanım”. Onun esmer kırışıklarla dolu yüzüne ve pırıl pırıl parlayan gözlerine baktım. Seksen yılın yükünü taşıyan omuzlarını dik tutmaya çalışıyordu.

“Sen ne kadar güzel bir adamsın be amca!” cümlesi dudaklarımdan dökülüverdi. Koyu kahverengi gözlerini kırpıştırarak nemlenen gözlerindeki yaşları dağıtmaya çalıştı. Sevgi dolu gözlerle karısına bakarak:“N’apayım kızım? O benim hayat arkadaşım. Aynı yastıkta kocadık gittik”. Yaşlı kadın ise kocasının sözlerini yüzünde naif bir gülümsemeyle dinliyordu.

Muayenesi bittiğinde bazı tahlillerin yapılması için hastaneye gitmeleri gerektiğini anlattım. Araçları olup olmadığını, buraya nasıl geldiklerini sorduğumda yaşlı adam gururlu bir sesle konuştu: “ Kimse yok yanımızda. Arabayla geldik; ben getirdim!” O bir erkekti ve yaşamının sonlarına geldiği şu günlerde bile karısını koruyacak kollayacak gücü buluyordu kendisinde.

Karısını koluna destek olarak nazikçe kaldırdı. Elini sımsıkı tuttu. Gülümseyerek uzaklaşırlarken, sevginin -hele de bir erkek tarafından- gösterilmesinin ayıp ya da tuhaf göründüğü zamanlara ait bu yaşlı çiftin daha çok uzun yıllar bir arada olmasını diledim tüm kalbimle… Olamayacağını bile bile diledim…

 

 

Fotoğraf: www.deviantart.com

 

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/