İZ

Uçsuz bucaksız bir kum çölünde yavaş yavaş ilerledi yolculuğun..
Ayaklarının sarı kumlar üzerinde bıraktığı iz, sadık bir köpek gibi peşindeydi.
Karşına büyük tepeler çıktı. Sen, inatla yürümeye devam ettin.
Bazen sıcaktan ayakların yandı; adımların hızlandı.
Bazen de tabanların su topladı ya da belki arsız bir diken batıverdi parmağının tam köküne.
Ara sıra bir vaha kenarında yorgun ayaklarının , durgun mavinin içinde kaybolmasına izin verdin.
Bu huzur hiç bitmesin istemiştin; hatırladın mı?.

Ama yoldu bu işte… Devam etmeliydin!
Başka yolcularla karşılaştın. Onların öyküleri de başkaydı; tıpkı kendileri gibi...
Kimisi daha yeni çıkmıştı yolcuğuna. Bilmiyordu önüne çıkacak engelleri, haşin kum fırtınalarını.
Kimisi yorgundu; hem de çok yorgun. Artık bitsin istiyordu bu serüven. Ne tepenin arkasındaki mutlu kent efsanesini keşfetmek istiyordu, ne de ertesi sabah tüm gökyüzünü kızıla boyayacak olan o muhteşem gün doğumunu izlemek.

Gün geceye dönerken ve sen ufukta dalga dalga bir hayal olmaya yüz tutmuşken…
Şiddetli bir rüzgar esti aniden ve o kum çölünü birbirine katıverdi peşin sıra.
Haykırdın… Ama sesini duyan olmadı.
Tekrar haykırdın. Ağzına dolan kum taneleri ,sana susman gerektiğini anlatır gibiydi.
Sustun…

Ve ertesi sabah, güneşin doğuşuyla her şey eskisi gibiydi…
Aynı güneş, aynı sarı kumlar ve aynı sessizlik.
İnsanlar… Dünden kalan, yolculuğu henüz bugün başlayan, yarını bilinmeyen…
Sadece…
Sadece senin ayak izlerin o kumların üzerinde görünmüyordu artık.
Sanki… Sen hiç oradan geçmemişsin gibi…
Sanki… Sen hiç orada olmamışsın gibi…
Senden hiçbir iz kalmamıştı…
Hiçbir iz…
Ama yolculuk sürüyordu…

 

 

Fotoğraf: www.deviantart.com