ÖLECEK MİYİM SAHİ?

Madem ki yolun sonuna geldim ve öleceğim... Nasıl geçiririm son günlerimi? Bunu çok düşündüm. Belki de şu sıralar çok yoğun olup klavyenin başına oturamamış olmamın yanısıra, düşüncelere gömülmüş olduğum için de gecikti bu yazı. Aslına bakarsanız bu konuyu ne kadar düşünmeye çalışsam bir o kadar uzaklaştı benden. Çünkü ben sayılı günüm olduğunu düşünme fikrini bile çok ürkütücü buluyorum. İçimdeki yaşama sevinci o kadar yoğun ki; bir gün gelip öleceğim gerçeğini bilmeme karşın bu güne yönelik bir planlama yapamıyorum. Ne kadar uğraştıysam da olmuyor.
Düşünüyorum... Bir yanım "Hemen herşeyini satıp sav; Prag'a git ve ölünceye kadar her gün Karl Köprüsü'nde şarabını yudumla, müzisyenlerle avaz avaz şarkı söyle" diyor... Sonra birden aklıma sevdiklerimle son kez birlikte olabileceğim bir veda gecesi geliyor. Sabahlara kadar şarkılar söyleyip güzel günleri anarak kahkahalara boğulacağım bir gece geçirebilir miyim acaba? Hiç kimse sona geldiğimi bilmeden; kimseye hiç bir şey belli etmeden... Anneme bu olup biteni nasıl açıklayacağımı düşünüyorum. Benden sonraki hayata sevdiklerimi hazırlayabilmenin telaşı yüreğimi sıkıyor. Bütün bir gün denizi seyredip, bir teknenin güvertesinde sakin bir koyda geceleme düşüncesi hoşuma gidiyor ama sanırım ben bir sorumluluk abidesi olmuşum da haberim yokmuş.

Baksanıza ölüyorum artık; daha ötesi mi var? Şu durumda bile benim düşündüklerime bakın! "Ölüyorum uleynnn! Bana ne herkesten; son günlerimde keyfime bakacağım!" diyememek kötü değil mi? Ne öleceğim günü bilmek ne de ölmeden önce yapmak istediklerimi planlamak istiyorum. Çünkü bu düşünce bile beni huzursuz ediyor. Ne olacaksa ben bilmeden olsun bitsin. Zaten yaşamımın bir sonu olduğunun bilincinde, her anımın tadını çıkarttığım bir yaşamı sürdürüyorum. Ve çok iyi biliyorum ki, yaşam öyle tuhaf sürprizler seriyor ki önünüze, bütün planlar alt üst oluyor ve yapmak istediklerinizi yapacak zamanı bulamıyorsunuz bile...
Bu yüzden de yapmak istediklerimi, öleceğim günü bilmemenin rahat psikolojisi içinde gerçekleştirmeyi tercih ederim. Gerçekleştirebildiklerim de bana yeter... Zaten düşünüyorum da, bir kaç gün içinde öleceğini bilmenin stresiyle gerçekleşen bir hayal ne derece gerçeğe dönüşebilir ya da ne kadar tat verebilir ki?Zaten mantıklı düşünecek olursak da bir hafta sonra öleceği bilinen bir insan mutlaka hastadır (eğer kiralık katil olayına girilmediyse) ve o kadar hasta bir insanın bir şey yapacak hali de yoktur ne yazık ki...
Yani özetle Evcil Panda, sen bana bir mim gönderdin ama ben onu taca atmak zorunda kaldım. Denedim ama yapamadım; yapmak istemedim daha doğrusu. Sanırım bu mim işi pek bana göre değilmiş ; onu da görmüş oldum bu vesile ile... Ölmeden önce, öleceğimiz günü hiç bir zaman bilmeden bütün isteklerimizin - hiç olmazsa çoğunun- gerçekleşmesi dileğimle...
Not: Tam bu yazıyı yazarken televizyonda bir filmin reklamı yapılıyordu: "Üç Gün İçinde Öleceksin!" Şaka mı bu?
 

 

 

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/