SIRADAN BİR PAZAR SABAHI

Dün de herhangi bir Pazar sabahından farksızdı. Anneme sabah kahvaltısına davetliydim. Gökyüzünde yer yer bulutlar da olsa, aralarından gülümseyen güneşin sıcaklığı bile keyfimi yerine getirmeye yetmişti. Kırmızı ışıkta beklerken dikiz aynasından, hemen arkamdaki arabada hararetle tartışmakta olan bir adam ve kadın dikkatimi çekti. Arabanın ön camında bir tıp amblemi bulunmaktaydı. Her ne kadar artık her önüne gelen rahatlıkla bu amblemlerden edinebiliyor olsa da , adam ya da kadını tanıyıp tanımadığımı anlamak için ikisine de daha dikkatlice baktım; tanımıyordum.
Adam, gergin bir yüz ifadesiyle bir elini sallayarak hatta arada direksiyona vurarak bağırıyordu. Diğer eliyle direksiyonu sımsıkı kavramıştı. Kadın ise küçücük yüzünü iyice saklayan kocaman siyah camlı güneş gözlüklerinden takmış, pencereden dışarıya bakıyordu. İnce dudaklarını büzerek bir şeyler söylüyordu o da; ama adama göre daha sakin görünüyordu.


Ara sıra birbirlerinin yüzüne bakıyorlardı. Bir zamanlar o gözlere nasıl bir aşkla baktıklarını ya da şimdi öfkeyle tükürükler saçılan dudaklardan nasıl sıcacık cümleler döküldüğünü anımsayabiliyorlar mıydı acaba? Bu kadar çözümsüz olan neydi ya da bu öfkenin nedeni? Birbirine bu kadar nefretle bakan insanları görmek bile beni oldum olası rahatsız etmiştir. Dikiz aynasından son bir kere onlara üzüntüyle bakıp yoluma devam ettim.
İki kavşak sonra, her sabah işe gidip gelirken gördüğüm kadın yine iş başındaydı. Arabalara yaklaşıp kimisinden sigara kimisinden de para istiyordu her zamanki gibi. Yalnız ciddi bir değişiklik vardı. Kül grisi saçları artık kıpkırmızıydı! “Kadın olmak böyle bir şey herhalde!” diye düşündüm. Üstü başı kir içinde, dişleri sapsarı ama saçları alev alev… Hafifçe kornama dokunup selam verdim. O ise çoktan kavşağın diğer tarafındaki arabalara doğru yönelmişti bile…
Biraz sonra uzaklardan bir siren sesi duyarak dikkat kesildim. Yolun karşı şeridinde bir ambulans sabahın sakinliğine inat avaz avaz, hızla ilerliyordu nispeten boş caddede. Doktor ve hemşire önde oturmadıklarına göre, hastayı almış artık hastaneye götürüyorlardı. Birileri henüz uyanmamışken, kahvaltıda okumak için gazete almış eve dönmekteyken ya da kırmızı ışıkta kavga ederken, birileri de o ambulansın arkasında hayatta kalma çabasındaydı. O ve ailesi için artık başka hiç bir şeyin önemi ve anlamı yoktu. “Dilerim kurtulur!” diye düşündüm telaşla; ne zaman bir ambulans görsem hep düşündüğüm gibi.
Annemin oturduğu apartmanın otoparkına arabamı park ettim. Yaklaşık on dakika süren bir yolculuk süresince, yaşama dair ne çok olaya tanık olduğumu şaşırarak fark etmiştim. Zili çaldıktan kısa bir süre sonra annem yüzünde pırıl pırıl bir gülümsemeyle kapıyı açtı: “Hoş geldin hayatım! Bir görsen sana nasıl güzel börekler, kurabiyeler yaptım. Semaverde çay da demledim; tam senin sevdiğin gibi…”. Gülümseyerek boynuna sarıldım. Ne kadar şanslıydım ki bu Pazar günüm de güzel başlamıştı…
Fotoğraf: www.deviantart.com