Sıradan bir Pazartesi sabahıydı. Hafta sonunun rehavetini üzerimden atabilmek için çayımı yudumlarken, kapı açıldı. İş arkadaşım Y., arkasında bir rüzgar yaratarak içeri girdi. Yüzü asıktı; belli ki canını sıkan bir şeyler olmuştu. “Çalmışlar” dedi kırık dökük bir sesle… “Bir çok yazımı çalmışlar!”. Hem üzgündü, hem de çok kızgın. Yıllardır emek vererek, yaşayarak hatta ağlayarak yazdıkları, hoyrat ellerce çalınmıştı…
Sakince oturup anlatmasını istedim. Bir paylaşım sitesinde -haydi adını da söyleyeyim Facebook’ta- bir arkadaşının sayfasında, kendi yazdığı bir yazının satırlarını “anonim” adı altında gördüğünden bahsederek devam etti: “Meğerse bu yazım anonim olarak bir çok sitede yayınlanıyormuş. Ne “alıntıdır” diye not düşülmüş, ne de ismim!” Sonra olayın boyutlarını anlayabilmek için bazı yazılarını arama motorunda taradığında ise dehşete düşmüş. Çünkü bazı yazıları, yüze yakın farklı sitede izinsiz ve isimsiz bir şekilde yayındaymış.
“Hırsızlık bu ama!” dedi isyanla. “Elbette” dedim. “Hırsızlık; emek hırsızlığı. ” Sonra, benim yazılarımı başka sitelerde isimsiz olarak nasıl yakaladığımı anlattım ona. İdeal bir alıntının nasıl yapılacağına dair de iyi bir örnek verdim. Yazımı alıntı olarak kullanan bir kişi, hem adımı hem de web sitemin adresini not düşmüştü. Tabii bu tip örneklere çok sık rastlanmıyor ne yazık ki... Aile fotoğraflarını da eklediği bir yazısının , PPS dosyası haline dönüştürülerek mail zinciri ile dönüp dolaşıp kendisine ulaşan bir başka arkadaşımdan bahsettim sonra ve daha nicesinden... Üzgündü, öfkeliydi ve de çok haklıydı. Nasıl olmasın ki? Duyguları, yaşadıkları, anıları hiç umursanmadan sahiplenilmişti sinsice.
Gün içinde tespit ettiği sitelerden bazılarının yöneticileriyle bağlantı kurarak durumun düzeltilmesini sağlamaya çalıştı. Ancak o kadar çok site ve onlarca yazı karşısında iğneyle kuyu kazmaktan farksızdı çabası. Emek vererek ortaya çıkardığımız ürünlerin korunmasıyla ilgili yasal düzenlemeler gün geçtikçe kapsamını genişletiyor. Bizlere düşen de bu konuyla ilgili gelişmeleri izleyerek, yazılarımıza ve diğer ürettiklerimize sahip çıkabilmek olmalıdır. Eğer herkes yasal yollardan haklarını aramaya başlarsa hırsızlık yapanların böyle bir adım atmadan önce bir daha düşünmesini sağlayabileceğimizi ümit ediyorum.
Fotoğraf: http://gazete.mynet.com
Yeşomm... Şimdi bu konu hakkında söylenebilecek çok şey var... Kısaca özetlemek gerekirse kendisine saygısı olmayan bir toplum olduk. öyle 3-5 kişi değil bahsetmek istediğim. Yaşam tarzı olarak asalaklığı seçen ve gittikçe büyüyen bir grup... böyle oluncada insanların emekleri çok rahat bir şekilde gözardı edilebiliyor. yazıları, yaptıkları, düşünceleri kolayca çalınabiliyor. herşey saygılı olmaktan geçiyor... arkadaşın için üzüldüm... dilerim böyle bir olay bir daha yaşamaz.... sevgiler....
YanıtlaSilSana ait olmayan bir yazıyı kendin yazmışsın gibi yayınlamak nasıl bir ruh hali ile yapılır bilemiyorum. Yazmak da bir yetenektir ve herkesin yazması gerekmez.Eğer yazamıyorsan, çalmak yerine yazmamayı tercih etmek çok daha iyi değil midir? Umarım yazılarımız her zaman bizim kalır. Bu vesile ile senden bir ses duyduğuma çok sevindim Sedacığım. Benden de sana sevgiler...
YanıtlaSilYeşim'cim, üretmenin yavaşladığı bir toplumda yazarak üreten sayısı da az elbette.
YanıtlaSilHazıra konmak o kadar kolay ki ve o kadar kısa sürede olabiliyor ki, aklı sınırlı kişiler de bunu seçenek olarak görüp kullanıyorlar, oysa emeğe saygı her şeyin üzerinde olmalı.
hoş saygısı olan da zaten yazıyı çalmaz, ne desek boş aslında.
Sevgilerimle...
Çok haklısın Özlemciğim. Biz, üretmeyi değil tüketmeyi seven bir toplumuz ne yazık ki... Bir de utanmadan sahipleniyorlar. Hoş, bu ülkede neye saygı var ki emeğe saygı olsun? Benden de sana sevgiler...
YanıtlaSilSevgili Yeşo.....
YanıtlaSilBu yazıyı gülümseyerek okudum....
Çaldılar ve kitaba vesile oldular......
Evet Yonca! Çaldılar ve bak neler oldu:) Şİmdi çatlasınlar bakalım...
YanıtlaSil